Dat dit consequenties heeft voor de ruimte die christenen krijgen in het publieke domein mag inmiddels duidelijk zijn. Het nieuwe Paars doet waar het oude Paars was geëindigd en zet verder de bijl in de wortel van de christelijke cultuur in Nederland.

De voorbeelden van alleen al de afgelopen maanden stemmen mij niet vrolijk. Onderwijsvrijheid wordt in elk geval praktisch ingeperkt door levensbeschouwing geen onkostenvergoeding meer te verstrekken. Religie is een keuze dus betaal je ook maar voor die keuze.

Omroepen die als belangrijkste taak hebben om kerkdiensten uit te zenden verdwijnen en worden gedwongen aansluiting te zoeken bij andere omroepen die wel de C status hebben. En omdat de grootste familie van Nederland in het omroepbestel met afstand de Evangelische Omroep is, wordt niet het ledental maatgevend voor de uren uitzending maar lijkt de factor vermaak en kijkdichtheid de trend te worden.

De wet op de smadelijke godslastering en de "weigerambtenaar" zijn de trofeeën van een land dat zich drukker zou moeten maken om het keren van een economische crisis. Symboolpolitiek die veel zegt over de morele agenda van een groot deel van de regering en Kamer.

De Zondagswet lijkt het nieuwe kroonjuweel van D66. Gelukkig schaffen we wetten niet per motie af en hebben we nog een Eerste Kamer die de rem kan gebruiken. En dan hebben we het nog niet over het verbod op ritueel slachten, de verdere uitbreiding van de koopzondag en wat er allemaal nog verder in de koker zit.

Is de tijd voor christenen dan helemaal voorbij? Ik weet wel zeker van niet! Kerken die groeien zijn er in Nederland voldoende. Diaconieën doen goed werk in een land waar steeds meer mensen in armoede leven. Christenen zetten zich in om op vele gebieden de samenleving te dienen. Al die mensen moeten beseffen dat ook de onomwonden steun aan de christelijke politiek meer dan ooit nodig is. Laat het jaar 2013 in het teken staan van die verbodenheid.

Geloof, hoop en liefde! Het blijven de sleutelwoorden van de bijbelse boodschap.