Die indruk zou je kunnen krijgen door de niet altijd even gelukkige uitspraken van de wethouder en de daarover verschenen berichten. Nu blijkt dat de plannen financieel niet haalbaar zijn en dat er ook het maatschappelijke draagvlak ontbreekt, verdwijnen de plannen voor twee brede scholen eerst weer van tafel.

De ChristenUnie is er steeds duidelijk over geweest, de komst van brede scholen zou moeten gaan om de samenwerking tussen de bestaande scholen in Slochteren en Siddeburen. Bij herhaling hebben we om de indruk van sluiting weg te halen gevraagd: “Betekent de bouw van brede scholen, dat alle andere scholen die niet behoren tot de brede school daarmee verdwijnen?” Bij herhaling gaf wethouder Huizing aan dat dit niet het geval was. Wel kon er sprake zijn van weglek naar andere scholen omdat er werd gekozen voor de voordelen van een breed aanbod. Daarmee was voor ons van begin af duidelijk dat er geen sprake kon zijn van de vermoedde kaalslag.

Nu de brede scholen er niet komen zijn er wel nieuwe zaken waar we ons mee bezig moeten houden. Eén van de scholen in Siddeburen heeft in afwachting van de al langer gevoerde discussie al een aantal jaren geen structureel onderhoud gehad. De eerder ingediende aanvraag voor nieuwbouw is met het oog op de komst van een brede school ook opgeschort. De vraag is wat er nu wel gedaan kan worden. Is het verstandig om in een oud schoolgebouw met aanbouwen te investeren of is nieuwbouw beter? Ook zal er nu snel moeten worden geïnvesteerd in de andere scholen. Lokaal maatwerk, om de scholen weer up to date te krijgen en te houden.

De investeringen in lokaal maatwerk zullen ook betekenen dat er de komende jaren niet weer opnieuw wordt gekeken naar de haalbaarheid van brede scholen. De investeringen zullen op de begroting drukken en dat bedrag zijn we dan gewoonweg kwijt.

De ChristenUnie begrijpt de afvoer van dit beleidsvoornemen, maar vindt het tegelijk ook jammer. Er is al veel geïnvesteerd in overleggen, maar ook geïnvesteerd in onderzoeken en externe bureaus. Er zijn verwachtingen gewekt en we zagen juist ook kansen voor bijvoorbeeld de bibliotheken.

Jammer vinden we de nadruk die werd gelegd bij het moeizame traject in “de Borgstee”. Enerzijds omdat dit geen recht doet aan alles wat is bereikt, maar ook omdat op andere momenten juist hoog wordt opgegeven over de geweldige kansen en bereikte resultaten. Dat was ook de grote disbalans in het stuk. Want als de beginsituatie van “de Borgstee” afwegingskader was geweest, had het college in de eerste plaats niet met het voorstel hoeven komen.