Matopi pano

malawi-wk2zaterdag 01 september 2007 15:15

Vervolg reisverslag

De tijd gaat hier ontzettend snel voorbij. Na het bouwen en de avondmaaltijd is er altijd nog wel tijd voor een spelletje Take-5. Best wel lastig als je daarbij ook nog eens wil letten op de strategie. Is die er eigenlijk wel. Er is een persoon bij die met wisselend succes altijd maar op het gemiddelde van zijn kaarten gaat zitten. Verder zingen we heel wat af bij het kampvuur van de nachtwaker die af en toe op zijn ronde gaat. De gitaristen spelen zich de vingers blauw en het is heel gezellig om samen te kunnen zingen. Het tijdsbesef is helemaal weg. Omdat het heel erg vroeg donker wordt is het steeds veel vroeger dan je denkt. En als er niet gezongen wordt is het bij het warme vuur tijd voor een goed gesprek. De drop doet het goed al moeten de Malawianen erg wennen aan de smaak. Op een bepaald moment blijft de nachtwacht wel erg lang weg. Blijkbaar heeft hij even wat anders te doen vanavond. Wanneer hij terugkomt en even een paar woorden met onze chauffeur wisselt blijft deze zowat steken in een lachbui. Wat blijkt; de smaak van drop bevalt hem zo slecht dat hij al een halfuur probeert met poetsen van de smaak af te komen.

Maandag: Het eerste weekend was erg gezellig, het eerste en direct ook enige weekend dat we door zullen brengen in Katundu. Door de headmaster is me gevraagd of ik een aantal lessen wil verzorgen. Dat doe ik natuurlijk graag, de meegebrachte Grote Bosatlas is daarbij een prima hulpmiddel. Ik vertel iets over de ligging onder de zeespiegel en de inpolderingen en droogleggingen. De lesmethode is hier behoorlijk traditioneel en van een interactieve les hebben ze hier nog nooit gehoord. Na een good morning sir! kunnen we beginnen. Vragen stellen aan de leerlingen is niet gebruikelijk laat staan het positief belonen van een leerling die erg zijn best doet. De docent die we zaterdag hebben ontmoet zorgt voor de vertaling van de les. Na een ochtendje lesgeven kan ik 's middags weer los op de bouw. Inmiddels spreken we op de bouw ook al een aantal woordjes in de lokale taal. Die hebben vooral te maken met de noodzaak voor cement en stenen. Het matopi pano schalt door de ether wanneer we weer eens zonder cement dreigen te zitten. Halve stenen oftewel doekwa's zijn waardeloos en kunnen worden weggegooid.

Dinsdag: Zoals elke morgen hebben we na het ontbijt een goedemorgen gesprek. Tijdens deze GMG's is er gelegenheid om met elkaar te praten over het project onze doelen en verwachtingen. De groepjes gaan ook allemaal op cultuurbezoek. Ons groepje is vandaag als eerste aan de beurt. Na het middageten maken we ons klaar voor vertrek. Langs een smal zandpad komen we in de een dorpje waar we drie gezinnen bezoeken. Bij het eerste gezin bekijken we de honingkasten. Voor ons een vreemde gewaarwording want in eerste instantie lijkt het erop dat er een paar doodskisten tussen de bomen hangen. Gelukkig blijken ze in gebruik bij de bijen. De eigenaar van de woning blijkt ziek te zijn en heeft malaria. Wanneer de groep even kijkt naar een rituele dans, maak ik een kort praatje met hem en raad hem aan snel weer zijn bed op te zoeken. We nemen na een tijdje afscheid en krijgen als gift landbouwgewassen mee en tot onze grote verbazing een flinke kip. Weigeren is hier erg onbeleefd. We bedanken voor de cadeautjes en vervolgen naar de tweede woning. Hier ontmoeten we de oudste inwoner van het dorp en zijn gezin. De man die in 1920 is geboren is blind maar voor de rest nog redelijk gezond. In de Tweede Wereldoorlog heeft hij samen met de Engelsen gevochten in Frankrijk. Als laatste brengen we een bezoek aan de chief. Het valt ons op dat het hier nog heel gewoon is om als belangrijk persoon een hele trits vrouwen te hebben. Deze man heeft er drie, maar dat is blijkbaar niet the limit. We vragen daar maar eens even naar en het antwoord daarop is dat de sky the limit is. De Hollandse dames op de bouw zijn ook al opgevallen. Of die allemaal al bezet zijn is de vraag. Ik antwoord dan ook maar dat ik ze samen met mijn buurman over ons tweeën ga verdelen. Dit tot groot vermaak van onze chauffeur die niets moet hebben van deze mannen. De organisatie waar we mee samenwerken (CCAP) heeft het dan ook officieel verboden. 's Avonds is er een avondprogramma waarin we onderdelen van het programma 'De lama's' naspelen. Best nog wel lastig om de uitbeelding van anderen goed te kunnen begrijpen.

Woensdag: Vandaag bezoeken we met een klein groepje een kliniekje in de buurt. Hier wordt door één arts en een stagiair samen met twee zusters zorg geleverd aan een heel ziekenhuis. De regio die moet worden voorzien is behoorlijk groot. De grootste problematiek is hier de snelle stijging van Aids en de sterfte bij kraamvrouwen en kinderen. vaak is er een drempel om naar het ziekenhuis te gaan en wordt de medicijnman of de vroedvrouw geraadpleegd. Wanneer het dan tijdens de bevalling verkeerd gaat is de gang naar het ziekenhuis vaak al te laat. Door de verpleegster worden we meegenomen naar de vrouwenafdeling waar we de verloskamer en de kraamkamer bekijken. Daarna maken we een voorlichting mee. Doormiddel van een tweetal liedjes wordt de boodschap overgebracht. De voorlichting gaat over Aids en geboorteplanning. Daarna mogen we mee naar de onderzoekstafel. Op onze vraag of de vrouwen dit wel goed vinden wordt door de verpleegster heel vanzelfsprekend geantwoord 'ja hoor, geen enkel probleem'. Na het onderzoek krijgt de vrouw een aantal staaltabletten en malariapillen mee. Door de vrouwen medicijnen en andere nuttige materialen mee te geven hoopt de regering de vrouwen vaker in het ziekenhuis te zien. Wanneer we even later weer terug zijn bij de arts krijgen we alle gelegenheid om vragen te stellen. Er blijkt ernstig gebrek te zijn aan de meest normale basisvoorzieningen. We delen wat ballonen uit aan de wachtende kinderen en hun ouders. Dit bezoek heeft echt hele diepe indruk gemaakt. Wie nog steeds twijfelt aan het nut en vooral de noodzaak van ontwikkelingswerk moet hier eens gaan kijken.

Donderdag: De bouw schiet heel erg mooi op. Niet alleen de school krijgt steeds meer vorm, ook de latrines vorderen flink. Tijd voor een nieuwe klus namelijk verder met het slopen van een lerarenwoning. Na het afbikken en verzamelen van de goede stenen kan na ons vertrek ook verder worden gewerkt aan de bouw van goede woningen voor docenten. Na het werk brengen we nog een bezoek aan het dorp waar we zaterdag een kindje van een naam mochten voorzien. Natuurlijk horen daar cadeautjes bij. 's Avond hebben we een avondvullend programma waarin we het Onze Vader behandelen. De bespreking daarvan verloopt erg lekker.

Vrijdag: We bouwen vandaag weer lekker verder, de warme wind  zorgt er zo nu en dan voor dat we een flinke laag stof mogen happen. Dat mag de pret niet drukken en we schieten aardig op. We hebben dan ook een doel gesteld  om te halen vandaag want in het weekend wordt er niet gewerkt.  Het kinderwerk verloopt steeds beter, de kinderen hebben door wat wel en niet kan. Al blijven de potloodpunten wel erg snel afbreken. Ze verdwijnen in de binnenzak en worden daarna gebruikt om een tekening of blad verder in te kleuren.

Zaterdag: Hemelbreed is het niet eens zo heel erg ver naar Katundu National Parc, maar toch zitten we een heel aantal uren in de bus voor we er uiteindelijk zijn. Onderweg natuurlijk weer even stoppen voor de politiecontrole, maar we kunnen redelijk snel doorrijden. Ik denk dat het nogal uitmaakt dat er ook Malawianen meerijden. Als we een paar minuten in het park rijden krijgen we te maken met een klapband. Dat moet eerst worden verholpen en nu maar hopen dat ons Japanse schoolbusje beschikt over een reserveband. Dat heeft het gelukkig wel en we hebben dus weer even tijd voor een spelletje aan de kant van de weg. Een aantal gaat op onderzoek uit en komt onderweg al flinke bewijzen van olifantenaanwezigheid tegen. Het duurt eventjes maar we rijden weer. Bij de lodge aangekomen krijgen we eerst een heel verhaal van de Duitse eigenaar. Ik moet steeds aan 'Allo, allo' denken en het kost me moeite om mijn lachen in te houden. Na afloop maak ik even een praatje met hem. Dat kan dus prima in het Duits, dat beheers ik stukken beter dan het Engels, gelukkig maar het zou ook niet anders moeten zijn. De avond brengt ons veel nijlpaarden en nijlpaardgeluiden op de achtergrond. En eindelijk ook weer eens een heerlijk bad om eens goed schoon te worden.

Zondag: Dat betekend niet alleen rustdag maar ook de dag om extra bezig te zijn met het woord van God. We hebben met elkaar een kerkdienst voorbereid. Ik heb de tekst uitgekozen, het is één van de Psalmen geworden. In de dienst wisselen Nederlands, Engels en Chichewa elkaar af. Erg indrukwekkend is het gebed dat in alle eigen talen wordt gehouden.

Labels
Foto's

« Terug

Archief > 2007 > september

Geen berichten gevonden