Vorige week kwam deze niet natuurkundige maar sociaal-geografische wet ter sprake bij een bezoek aan Overschild. De school in dit dorp gaat sluiten, en is daarmee de zoveelste voorzienig op rij die voor altijd de deuren dicht moet doen. Voorzieningen die niet meer terug zullen komen. Voor een deel veroorzaakt door de toegenomen mobiliteit en het steeds gehaastere bestaan. Zo sloten er in Overschild eerder winkels, de christelijke basisschool, Rabobank en de gereformeerde kerk. De hervormde kerk ging een fusieverband aan en is bij toerbeurt nog in gebruik als plaats van samenkomst.

Is Overschild er minder leefbaar van geworden en begon de grote uitloop? Nee, dat niet direct. Er is volop activiteit en op de avond zelf was te merken dat ook nieuwkomers zich graag inzetten voor hun dorp. De wet van het kleine getal, want zij zijn samen met de andere inwoners de kurk waarop de laatste voorzieningen drijven. Door de sluiting van de school komt nu  ook het dorpshuis in gevaar. School en dorpshuis maken gebruik van één en hetzelfde gebouw. Deze ruimte wordt als onontbeerlijk gezien voor het bundelen van de activiteiten en het faciliteren ervan.

En dan komt het grote probleem om de hoek kijken, want iedereen spreekt vol lof over de activiteiten in het dorp. Mooi dat jullie dat samen doen, maar helaas wij hebben er geen geld voor. Schrijf vooral uw ideeën op en we proberen u in faciliterende zin tegemoet te komen.

Gelukkig is er dan de wet van het kleine getal, samen de schouders er onder. Of dat voldoende is om de maatschappelijke problemen die door de bezuinigingen op alle politieke terreinen de samenleving in worden geslingerd is de vraag. Het zal enorm veel flexibiliteit en uithoudingsvermogen vragen. Of dat voldoende is? Daar zijn we ook als plaatselijke overheid bij. Het signaal is in elk geval duidelijk.

Volgende week maar eens kijken wat we in Nederland kunnen leren van de Tatcher doctrine.