Vrijdag 22 januari 2010.

Vanavond en morgen ben ik net als de voorgaande jaren te vinden in “De Werelt” in Lunteren voor het jeugdleidercongres. Dit keer het laatste deel uit de drieluik over geloof, hoop en liefde. De verbeelding daarvan siert al bijna honderd jaren de windwijzer van mijn eigen kerk.

Het avondprogramma heeft als hoofdmoot de inleiding op het thema. Het thema liefde is ook voor jongeren, juist voor hen, belangrijk. Vaak heeft het door de verplatting van het onderwerp een lading gekregen die het niet heeft. Het is goed om die barrière te doorbreken en weer terug te gaan naar de basis. Maar er is ook veel gelegenheid voor ontmoeting. Het zijn dan ook altijd gezellige dagen. Je leert veel andere mensen kennen en wisselt nuttige tips en tricks uit. Formeel is dit mijn laatste congres, na vier jaar heb ik mijn zittingsduur gehad. Maar het zou me niet verbazen als ik er nog een periode aan vast plak.

Donderdag 21 januari 2010.

De verkiezingen lijken in Slochteren naar goed ingesleten gebruik te verworden tot een hordeloop richting het einde. Met nog 40 dagen te gaan lijkt alles nog niet echt los te komen. Verschillende programma’s zagen het levenslicht en om nu te zeggen dat ik onder de indruk was van de programma’s van de collega’s. Het was vaak een opsomming van veel losse eindjes die aan elkaar waren geschreven met ronkende zinnen. Ik miste vaak de rode lijn van de afgelopen vier jaar en nog vaker een visie op de toekomst. De programma’s zijn gelukkig meestal ultrakort. Dat heeft zo zijn voordelen, je bent snel klaar met lezen, maar ook een belangrijk nadeel. Wat wil je namelijk in de volgende periode binnen halen. Ik ben blij met ons verkiezingsprogramma omdat het naar mijn idee een prima basis is voor collegeonderhandelingen en voor het voeren van oppositie als dat aan de orde mocht zijn.

Woensdag 20 januari 2010.

Moet je altijd alles maar kunnen zeggen? Ik denk het niet. Niet zonder reden vertelt de bijbel me ook iets over de macht van de tong. Bijvoorbeeld in Jakobus 3 vers 5 en 6 5 Zo is ook de tong een klein orgaan, maar wat een grootspraak kan hij voortbrengen! Bedenk eens hoe een kleine vlam een enorme bosbrand veroorzaakt. 6 Onze tong is net zo’n vlam…

Dat lijkt me een duidelijke waarschuwing. Ook in het publieke debat doe je er goed aan voorzichtig te zijn in je uitspraken. Je tong in toom houden is, dat weet ik zeker, erg moeilijk.

Tegelijkertijd komt natuurlijk ook de vraag op of je dan alles moet slikken van anderen. Ook daarop is het antwoord wat bij betreft ontkenend.

Zo werd er vandaag geadverteerd in ’t Bokkeblad waarin de suggestie werd gewekt dat het college iets doet wat van de fiscus mogelijk niet mag. Nu verwacht ik niet dat we binnenkort van deze fractie ook uitsluitsel krijgen op die vraag. Je durft ook nog wel een bewering doen. Vreemd is het in het licht van de discussie in de commissievergadering BMR ook. Gelukkig kunt u dat op elk moment terugluisteren. In dit geval is dat voor een beeld op de situatie de moeite waard. [link naar het geluidsverslag]

Wat meer zorgvuldigheid zou niet verkeerd zijn!

Dinsdag 19 januari 2010

Wat is tegenwoordig nog de norm? Die vraag is ook nog eens lastiger te beantwoorden dan pakweg 10 jaar geleden. Want je zult het eerst eens moeten worden over een goede omschrijving voor die term. Voor mij is de uitleg voor de norm; dat waarvan we vinden dat het normaal is. Het gaat daarbij om een breed gedragen gedachte die ook redelijk algemeen is geaccepteerd. Het is krachtiger dan waarden. Daarvoor gaat de beschrijving; dat wat je waardevol vindt beter op. Tegenwoordig is dat vooral iets wat vooral naar de randen van het publieke debat wordt verdreven.

Tegelijkertijd lijkt het er op dat we er steeds meer moeite mee hebben om elkaar aan te spreken. Vinden we vaak lastig en daarom laten we het er maar bij. Die ontwikkeling vind ik zorgwekkend. Dat het lastig is mag geen reden zijn om niets te doen.

Mag je zeggen dat je op een beurs in Utrecht liever geen darkroom ziet. Van mij wel. Maar de gemiddelde Nederlander zal zich erg niet druk om maken. Mijn collega’s in Utrecht hebben er terecht opmerkingen over gemaakt. Ik geloof dat betuttelend nog de meest vriendelijke kwalificatie was in hun richting.

Dan ben ik blij met de uitzending van Pauw en Witteman waar ook de wethouder van Amsterdam een lans breekt voor een striktere handhaving op de Amsterdamse Wallen. Wat mij betreft gaan we ooit nog eens tot sluiting van deze walgelijke uiting van gebrek aan beschaving over.