Vrijdag 4 september 2009.

Het jaarlijkse uitstapje van de raad en het college -naar Borkum dit keer- wordt vandaag gehouden. Zelf ben ik er niet bij. Direct de tweede lesweek al een dag missen stuit op teveel bezwaren. Jammer, maar het is niet anders. Het is goed om elkaar ook eens beter te leren kennen in een andere setting dan de raadszaal. Gelukkig voor de wel aanwezigen was het weer het grootste gedeelte van de dag prima. Ideaal om het eiland op de fiets te verkennen. Al stond er volgens de aanwezigen een straffe wind. Maar niets mooiers dan een strandwandeling met een woeste zee en een gierende wind. De schepping in al haar kracht en geweld. Daar kan ik echt uren van genieten. Net zoals van het lied dat in christelijke Nederland heel bekend is en dat ik degenen die het niet kennen niet wil onthouden.

Donderdag 3 september 2009.

Komt ie er of komt ie er niet? Dat is de vraag die opgaat voor de mogelijke komst van een jeugdraad. Participatie van alle doelgroepen bij het gemeentelijk beleid is erg belangrijk. Niet voor niets hebben we daar deze raadsperiode stevig op in gezet. De Visie die we hebben geformuleerd is daarbij leidend. De uitwerking van de visie in thema’s heeft ook aandacht voor de jongeren. Bij de Slag om Slochteren, die we vorig jaar hebben gehouden, is ook gesproken over inbreng van jongeren op voor hen belangrijke onderwerpen. Deze maand wordt er daarom een vervolg gegeven aan deze succesvolle bijeenkomst. Ik probeer via een ingangetje nog een externe deskundige te regelen. Die vaker met jeugd en politiek heeft gewerkt. Dat moet de politieke onafhankelijkheid vergroten. Anders zou dat ongetwijfeld weer tot een niet gewenste en niet productieve discussie leiden van mensen die het bij dit soort bijeenkomsten altijd af laten weten.

Woensdag 2 september 2009.

De dag dat ’t Bokkeblad op de mat valt. En daarbij gebruik ik de “Joodse” manier van lezen. Ik begin aan de achterkant bij de gemeentelijke pagina. Daarop zie ik dat er in de agenda van de commissie Leren, Werken en Zorgen ruimte is vrijgemaakt voor het Centrum voor Jeugd en Gezin (CJG). Dat werd ook wel eens tijd. Wie de site van dit programmaministerie in de gaten houdt en ook maar enigszins zijn werk als lokale politicus serieus neemt weer dat er veel voorbeelden zijn in Nederland van deze centra. Omdat de gemeente een vorm van CJG moet hebben per 1 januari 2010 wordt het ook wel eens tijd om de fundamentele discussie te voeren over de wijze van inrichting. Daar heeft de ChristenUnie in elk geval ideeën over. Wie de media de afgelopen week heeft gevolgd, heeft ook kunnen lezen dat de ChristenUnie haarstempel heeft gezet op het gezins- en jeugdbeleid. Ik ben blij met die aandacht omdat er veel op jongeren afkomt en we de aandacht voor de jeugd nu eens meer is dan hen hun zin geven. Het is vreemd dat de met name de liberale politici van VVD, D66 en PVV hier acute jeuk van krijgen. De door hen gepropageerde moet-kunnen-mentaliteit heeft negatieve kanten. Dat blijkt alleen al aan de haast waarmee dezelfde politici zich naar het spreekgestoelte reppen om op hoge toon verbetering te eisen. En je hoeft geen hogere psychologie te hebben gestudeerd om te weten dat ook bij jongeren geldt; voorkomen is beter dan genezen. Daarom kiest de ChristenUnie ook voor continuïteit en voor een langdurige oplossing. Volgende week donderdag maar eens zien wat er op dit punt te melden is. Ik hoop dat we echt verder zijn dan het stadium “We zijn er druk mee bezig.” Dit op zichzelf nietszeggende antwoord heb ik nu vaak genoeg gehad wanneer de ChristenUnie aandacht vroeg voor dit voor ons belangrijke punt.

Dinsdag 1 september 2009.

De jeugdwerkloosheid in de provincie Groningen wordt gelukkig gezamelijk en niet gefragmenteerd aangepakt. Eerder had ik daar al eens een pleidooi voor gehouden. Volgens mij bereik je hier alleen maar iets als je samen werkt en niet allemaal aan je eigen tandwieletje draait. De inbreng vanuit Slochteren hierin maakt me overigens wel erg nieuwsgierig. Eind vorige maand heeft de ChristenUnie al vragen gesteld over onder andere dit onderwerp en de samenhang met de Wet Investering Jongeren (WIJ) . RTV Noord besteed aandacht aan deze gezamelijke aanpak. Jammer dat ze de naam van wethouder Joostens niet goed hebben geschreven. Persoonlijk ben ik wel aan gewend geraakt. Soms begint een brief of mail aan mij gericht zelfs met Hoi Joost. (Of niet Jeanette ;) )

Maandag 31 augustus 2009.

“Het was wel chill!” Da’s wat ik te horen krijg van één van de jongeren die afgelopen zaterdag een tijdje op het politiebureau heeft door mogen brengen. In een groep heb ik wel vaker vreemde uitspraken gehoord, maar dit is wel erg surrealistisch. De politie mag dan je beste vriend zijn, maar ik heb persoonlijk liever niet teveel met ze te maken.  Dat beste vriend is redelijk gelukt, getuige de benaming voor de gendarmerie als "popo", straattaal voor de politie, die ik eerder in de Bijlmer zou verwachten.De commentaren onder de berichtgeving van het DvhN waren, zoals ik eerder al twitterde (Twitter CUSlochteren), voor een groot gedeelte erg sneu. Wat het verband zou moeten zijn tussen dit wangedrag en de eventuele kerkgang van de ouders ontgaat mij volkomen. Maar voor wie het een geruststellende gedachte vindt, het overgrote deel van de ouders heeft nog nooit een kerk van binnen gezien, laat staan de jongeren zelf. Alsof dat ook maatgevend zou zijn. Ik zou het van beide groepen afkeuren. Kerkelijk of niet. Misdaad, hoe klein ook kan niet. Op de twitter kreeg ik dan ook direct reacties van andere ChristenUnie twitteraars, dit soort gemakkelijke denken heb je dus ook in de rest van Nederland. Niet dat de inbreng van de gemiddelde reageerder op de site van het DvhN me ook maar iets doet.

Brengt direct wel de vraag mee wat we hier als lokale overheid mee moeten. Want dat we hierin een rol spelen is voor mij meer dan duidelijk. Natuurlijk over de opvoeding gaan primair de ouders. Maar dat betekent niet dat er voor de gemeente geen taak ligt. Kijk alleen maar naar de nota jeugdbeleid en de doelen die we daar mee hebben. Op momenten als deze zou ik willen dat de wethouder eens wat meer haast zou maken met het Centrum voor Jeugd en Gezin. Dat er hard gewerkt wordt geloof ik zo onderhand wel, maar dat we -ondanks het harde werken- nog steeds niets concreets hebben is wel erg mager. Zeker als je beseft dat er nog geen raadsuitspraak is over de inrichting. Doen we dat fysiek of niet? Welke instanties zijn gelieerd? Op 1 januari 2010 moeten we wel een werkend CJG –in wat voor vorm dan ook- hebben. Of we die datum met dit tempo gaan halen is maar zeer de vraag. Ik zal binnenkort maar weer eens beginnen over het nut en de noodzaak. Is er bij de commissie LWZ in oktober nog steeds niets zinnigs te melden dan moet het initiatief maar van de fractie komen. De contacten heb ik op dit punt inmiddels voldoende. Zeker de afgelopen zomer heb ik tijd besteed aan het inlezen op de site van Rouvoets Programmaministerie van Jeugd en Gezin.

Het is hoe dan ook een zaak van de lange adem. Waar het om draait is uiteindelijk het lange termijn effect. Daar doen we het ten slotte voor. Niet voor de politieke one-day-flies en simpele oplossingen. Daar hebben we in Nederland al wel voldoende smaakjes van. Daarom ben ik zo blij met de ChristenUnie geen opportunisme maar christelijk-sociaal lef en een eigen smoel. Een prima team en een goed lopende organisatie die aandacht heeft voor wat er echt toe doet. Een partij in een lange traditie van bestuurlijke verantwoordelijkheid en staatkundig recht.