Dat er nu meer aandacht is heeft alles te maken met een aantal omstreden bezuinigingsplannen. Om de 18 miljard structureel voor elkaar te krijgen worden veel taken naar de gemeente gestoten. Daarmee wordt volgens de regering gezorgd voor meer lokale mogelijkheden. Gemeenten kunnen dat prima zelf. Waar de schoen wringt is ook nu niet nieuwe; we mogen het wel van het rijk overnemen, maar omdat we dat veel efficiënter kunnen, mag dat met een uitgedunde portemonnee. Dat decentralisatie, want zo heet dat doorschuiven naar lagere overheden, altijd met een kleiner budget gebeurt, is niet nieuw. Wat wel nieuw is, is het compleet uitwringen van de beurs. Gemeenten lopen hierdoor een enorm risico, want ze verplichten zichzelf met het overnemen van de taken wel tot goede uitvoering binnen het wettelijke kader. Maar daarvoor ontbreekt in dit geval naast de financiële middelen ook de menskracht.

Voor de ChristenUnie bevat het bestuursakkoord drie onopgeloste kwesties.

De inwerkingtreding van de wet Werken naar Vermogen (WWNV) zorgt voor het drastisch terugbrengen van de sociale werkvoorzieningsschappen. Beschutte werkplekken voor een kwetsbare groep zullen er nog maar mondjesmaat zijn. Van alle anderen wordt verwacht dat ze een reguliere baan vinden in het bedrijfsleven. Zonder goede begeleiding zal dat niet gaan. Ook is de economie op dit moment niet voorbereid op een toestroom van ongeschoolde arbeidskrachten. Het gevolg laat zich raden. Na ontslag zal de bak van de bijstand snel toenemen. Gemeenten dragen een steeds groter risico en krijgen te maken met een enorme voorfinanciering. Per saldo zal het SW bedrijf ook meer geld nodig hebben. In een sociale samenleving vragen we van mensen natuurlijk dat ze werken naar vermogen. De ChristenUnie vindt dit alleen al vanuit het diepst van haar politieke bestaan. God geeft mensen gaven en kwaliteiten mee. Helaas is dat voor de marktdenkers niet genoeg. Voldoe je niet aan de productiedoelstellingen dan is dat je eigen probleem. Tegen die grondhouding komen we in protest.

Het tweede probleem hebben we met het overnemen van de taak jeugdzorg. We willen dat als gemeente en kunnen dit ook, maar willen wel weten waar we aan toe zijn. Een aankondiging zonder de randvoorwaarden kan de ChristenUnie niet accepteren. In het bestuursakkoord wordt het een van de uitzoekpunten genoemd. Maar er is ook tijdspad aangegeven. Mocht het binnen een jaar niet lukken om witte rook te produceren dan legt de rijksoverheid het domweg op. Dat is risicovol en ook niet te accepteren. Deze kwetsbare groep heeft recht op helderheid en goede hulp. De manier waarop het kabinet Rutte het werk van Jeugd en Gezin onderuit haalt heeft te veel weg van het werk van een beunhaas. De schade is enorm groot en de opbrengsten die goede samenwerking al liet zien zijn als sneeuw voor de zon verdampt.

Het derde en laatste punt van zorg is de aankondiging dat de rijksoverheid bij gemeenten en provincies met de pet rond gaat wanneer ze boven de EMU norm uitkomt. Ook als we als Slochteren de zaak financieel voor elkaar hebben. Als we als gemeente de zaak niet op orde hebben, regelen we dat ook zelf. Dat mag het rijk in voorkomend geval ook doen.

Kortom we kunnen ons helemaal vinden in het nee, tenzij. Niels Joostens heeft in tweede termijn namens de ChristenUnie aangegeven dat wanneer dit tenzij niet wordt ingevuld en er door het kabinet niet wordt bewogen een helder nee moet klinken.

	Naar de bijdrage van de ChristenUnie